Kankerzooi!

De zoveelste CT-scan … het hoort er helemaal bij en ik maak me er al niet meer druk om … been there done that … everybody HAPPYYYY … tralala De uitslag een paar dagen later is even een dingetje omdat ik, als een van de laatsten, Corona blijk te hebben … toch nog … Ik bel naar het ziekenhuis om te vragen of de uitslag telefonisch mag. Ze gaat het overleggen met de dokter … en dan is ineens de verbinding weg … TUUUT TUUUT TUUUT …. Verbaasd kijk ik naar mijn mobiel … tsssss … zou het een teken zijn? Mijn alarmbellen staan op scherp, ik sus ze en bel terug. De secretaresse zegt; ‘goh, u was ineens weg .. ‘, ‘eh ja, u ook’. De dokter wil de afspraak niet telefonisch doen. Het is een follow up met scan en hij wil dit graag bespreken met mij terwijl ik beeld heb. Oké, dat is jammer … ik begrijp niet zo veel van de beelden, maar goed, ik voel dat hier geen beweging in zit … HET IS NIET GOED … schiet er plots door mijn hoofd … een slechte uitslag geven ze namelijk nooit telefonisch … Ik de...

Ik zie het in de spiegel al een paar dagen gebeuren en ik vraag me af is of het klopt wat ik zie en wat ik ervan vind. Ze zakken langzaam uit … mijn krullen … de krullen die ik altijd al heb willen hebben, gaan weg. Soms zegt iemand tegen me dat mijn haar leuk zit, vooral in het begin leidde dat nog wel eens tot uitgebreide excuses en ongemakkelijke momenten bij de ander. Het is natuurlijk een gedwongen verandering van haar … een gevolg van mijn levensreddende chemo, niets meer en niets minder … .. Meestal vertel ik de reden van mijn rigoureuze verandering niet en bedank ik gewoon voor het compliment. Maar soms vragen mensen waarom en dan kan ik (wil ik) er niets anders van maken. Het bijzondere is dat ik, als ik de ander dan min of meer van kleur zie verschieten, zeg dat het niet erg is … “oooo, maakt niet uit hoor, het is al bijna weer over!” Ja, hoe dan! Kanker en niet erg? Ik vind het gewoon naar dat mensen zich naar voelen, dus stel ik ze gerust. Maar goed, mijn krullen zijn aan ...

Ik zie in de agenda een scan en een controle afspraak steeds dichterbij komen en heb voor mezelf al bedacht dat het een standaard controle is die samenhangt met een vast moment in het immuno-traject. Dus zoiets als een scan na de 15e 20e en 25e gift, enzovoort. Geen paniek, ze maken zich echt geen zorgen en zo vroeg zal de kanker niet terugkomen. Ik hoor dr. Luiten weer zeggen dat een tumor er jaren over doet. Geen idee of dit ook geldt voor een longtumor, maar het komt mij erg goed uit om ervan uit te gaan dat dit het geval is. Ik vraag terloops aan Robert of hij mee gaat of niet … heel luchtig voeg ik eraan toe dat het niet hoeft als het niet kan. Geen probleem, laten we het vooral niet te belangrijk maken … Robert heeft het geregeld, hij is van de partij. We ontmoeten elkaar op de parkeerplaats bij de skatebaan. Daar kunnen we gratis parkeren en vanaf daar is het ongeveer 10 minuten lopen naar het ziekenhuis. De eerste paar keer, eind 2019, hebben we de auto in de parkeergarage ge...

Afgelopen vrijdag voor een mammografie naar het ziekenhuis..... Keurig op advies van de secretaresse 2 paracetamol ingenomen.... Vrolijk en licht op weg (alleen, want ik maak het liever niet te belangrijk) als ik in de wachtruimte zit, slaat de spanning toe... Hier zat ik in december 2019 ook... Niet wetende wat me te wachten stond.... Ik hoef gelukkig niet lang te wachten... Ik wordt binnen geroepen door een verpleegkundige... Ze vraagt hoe lang geleden ik geopereerd ben en maakt een aantekening waar de littekens zitten... Ze vraagt of ik het spannend vind... Inmiddels vind ik het heel spannend en ... En dan volgt het verhaal van de plettende platen... Jemig wat doet dat zeer!!! Ik word er misselijk van... Ik houd mijn adem in..., maar moet van haar rustig door ademen. Eerst rechts 2 foto's, links 2 foto's en dan nog aan beide kant 2 scheef... Barbaars!! Dan is het gelukkig voorbij. Ze vertelt dat de radioloog de foto's gaat bekijken of het zo voldoende is. Ik word str...

Ik kom voor een scan ... route 47 ... shit, toch met contrastvloeistof. Ik had gehoopt dat het niet nodig was geweest. Toen ik vorige week de afspraak in de agenda zag staan, heb ik heel kort overwogen of ik even voor de zekerheid zou bellen naar het ziekenhuis. Ik besloot toen om het los te laten. Als ik net doe of het er niet is dan is het er niet. Dát heeft even lekker niet gewerkt, helaas! Er moet toch geprikt worden. De radioloog inspecteert mijn arm en praat tegen zichzelf …. moeilijk te prikken ... hij klopt op mijn hand, wrijft haar warm .... klopt weer op mijn hand ... elastieken band aantrekken … hij klopt nog eens ... hij kijkt bedenkelijk ... hmmm, ik zie hier iets ... zegt hij ... Ondertussen concentreer ik me op mijn ademhaling en herhaal in mijn hoofd: adem in adem uit, ik sta zo weer buiten… Hij stelt voor dat hij het 1 keer probeert en als het niet lukt dan niet. Goed voorstel, gaan we doen! Hij vraagt me wat ze anders doen, als ze geen goede ader vinden. Ik vertel da...

Op het internet heb ik gelezen dat acupunctuur kan helpen tegen de bijwerkingen van bestraling. Op een of andere manier heb ik een heel hoofdstuk uit mijn vrij chronologische beschrijving van gebeurtenissen overgeslagen. Zo gestructureerd werk ik dus … niet … Maar goed, flash back! … Acupunctuur, ik heb daar hele fantasieën over! Oosterse geneeswijzen, met kruiden, rituelen en kraanvogelachtige bewegingen. En natuurlijk zo’n meester Miyagy die mij dan op een hele speciale manier kennis laat maken met de oosterse mysterie. Wax in … wax out … Ik verheug me er enorm op en zie het echt als een soort levensreddende actie. Ik heb dus ook echt een praktijk gezocht met een oosterse naam. Vlak voor de eerste bestraling bel ik op om een afspraak te maken. De meneer die ik spreek, klinkt heel Nederlands, maar daar laat ik me niet door van de wijs brengen. Google Maps begeleidt mij 2 weken later, op de dag van de afspraak, naar een groot wit huis, in de wachtkamer staat de radio aan … geen mysti...

Een afspraak met de longarts... Dr Van Walree. Hij gaat ons vertellen of de scan van een paar dagen geleden goed is. Of er iets te zien is. Ik ga er zo luchtig mogelijk in, maar kan er niet aan ontkomen dat ik enkele minuten voor we daadwerkelijk iets te horen krijgen echt op ben van de zenuwen. En ondertussen net doen of er niets aan de hand is. Ik vermoed dat de artsen tijdens hun opleiding leren dat ze in de eerste zin moeten vertellen dat alles oké is. Als alles oké is, tenminste. Hij vertelt meteen als we zitten dat de scan er goed uit ziet. Hij vertelt ook dat er bij een pet-scan bijna altijd wel wat gevonden wordt waar je niet naar op zoek bent.. De radioloog heeft iets op mijn lever gezien.. Niks om mee zorgen over te maken, maar ze houden het in de gaten. Nou, lekker dan! En ik maar denken dat het bijna voorbij is … Hij is er niet echt van onder de indruk dus ik besluit om het gewoon te parkeren. Net doen of ik niks gehoord heeft. Inmiddels ben ik daar aardig goed in, gelukkig...