28. DE CONTROLESCAN oktober 2021

Ik zie in de agenda een scan en een controle afspraak steeds dichterbij komen en heb voor mezelf al bedacht dat het een standaard controle is die samenhangt met een vast moment in het immuno-traject. Dus zoiets als een scan na de 15e 20e en 25e gift, enzovoort. Geen paniek, ze maken zich echt geen zorgen en zo vroeg zal de kanker niet terugkomen. Ik hoor dr. Luiten weer zeggen dat een tumor er jaren over doet. Geen idee of dit ook geldt voor een longtumor, maar het komt mij erg goed uit om ervan uit te gaan dat dit het geval is. Ik vraag terloops aan Robert of hij mee gaat of niet … heel luchtig voeg ik eraan toe dat het niet hoeft als het niet kan. Geen probleem, laten we het vooral niet te belangrijk maken … Robert heeft het geregeld, hij is van de partij. We ontmoeten elkaar op de parkeerplaats bij de skatebaan. Daar kunnen we gratis parkeren en vanaf daar is het ongeveer 10 minuten lopen naar het ziekenhuis. De eerste paar keer, eind 2019, hebben we de auto in de parkeergarage gezet, maar al snel komen we erachter dat je daar aardig ‘op leeg loopt’ als je vaste klant bent bij het ziekenhuis. We parkeren dus bij de skatebaan en stappen flink door naar het ziekenhuis. We hebben, toen dit alles begon, afgesproken dat we op het moment dat ik moeite heb met het lopen, in de parkeergarage parkeren. Gelukkig is dit in het hele traject niet nodig geweest. We parkeren allebei de auto en ik bedenk dat het net lijkt alsof we elkaar stiekem treffen hier. We kletsen wat en ik kan het best goed van me af zetten … pas als we tegenover de dokter zitten, voel ik heel even een paniekflits. De dokter is gelukkig van de snelle. We hebben de scan bekeken en alles is goed. Ik geef hem een compliment voor de snelle onthulling, erg fijn. De bloeduitslagen zijn ook goed. Iedereen blij! Nou, zegt hij, dan dinsdag de laatste … Hoe is dat voor u? Uuuuuuuh … De laatste? … Nou, daar moet ik heel even over nadenken. De laatste gift, hoe is dat voor mij? Ik denk dat ik het wel heel fijn vind. Ben ik eindelijk van mijn wekelijkse gang naar het ziekenhuis af. Hoef ik niet meer te vragen of ze het allerkleinste naaldje willen gebruiken … hoef ik me niet meer af te vragen hoeveel ervaring de ‘prikker’ heeft … hoef ik me niet meer af te vragen of mijn bloedvaten misschien al een beetje aan het herstellen zijn waardoor ze beter aan te prikken zijn … hoef ik me niet meer af te vragen of ze goed heeft geprikt, terwijl ik met ingehouden adem de andere kant uit kijk … hoef ik me niet meer af te vragen wanneer ik ga vragen of ze er iemand anders bij wil roepen die beter kan prikken … hoef ik niet meer te zeggen dat het niet erg is dat het fout gaat en dat ik dat wel gewend ben … hoef ik niet meer het ziekenhuis uit te lopen met 2 pleisters en verband om mijn hand. Dat dus… Ik vind het wel fijn dat dat allemaal niet meer hoeft. Het is aan de andere kant ook wel een beetje spannend. Zolang de behandeling voort duurt, ligt de focus daar en lijkt het in mijn beleving onwaarschijnlijk dat de kanker terug komt. Kanker komt namelijk als je het niet verwacht, zomaar, POEF … Ik vertel de dokter dat ik het vrij goed kan los laten. Hij knikt. Ja, wat moet hij er ook anders van zeggen. Ik kom nu in de volgende fase; de controle fase. Iedere drie maanden een scan en als dat langere tijd goed blijft gaan dan ieder half jaar een scan. We vertellen van onze verhuizing volgend jaar en Robert laat trots ons huis aan de dokter zien. De dokter vindt het een mooi huis. De controles kunnen uiteraard ook daar in de buurt. Te zijner tijd zullen ze mijn dossier naar Stadskanaal sturen. Op een of andere manier was ik toch een beetje bang dat de dokter tegen Robert zou zeggen: ‘zou u dat wel doen? Uw vrouw kan ieder moment dood gaan en dan woont u helemaal daar… Zoveel gedoe voor niks’. O jee, ik realiseer me dat de ‘stel dat’ er eigenlijk altijd is, maar dat ik ervoor kies om er geen aandacht aan te besteden. Bij ieder pijntje, plekje, dingetje, schiet het door mij hoofd. Een fractie van een seconde staat weer alles stil, net als 23 december 2019. Ik sluit me er meteen voor af, voordat ik het echt voel. Gelukkig (uiteraard) zegt de dokter niet zoiets. Hij is heel blij voor ons.