1. Toch maar aan de blog

TOCH MAAR AAN DE BLOG ..... 

Ik denk er al maanden over na .. zal ik gaan bloggen .... of niet .... en waar? en hoe? Omdat ik er echt de ballen verstand van heb en het niet echt kan overzien, schuif ik het gewoon weer opzij en maak ik mijn aantekeningen in een notitie op mijn telefoon. Die kopieer en plak ik dan in de Kankerzooi-app waar ik veel kennissen en vrienden en familie aan toegevoegd heb ... Klinkt wat omslachtig en dat voelt ook wel een beetje zo ... Maar dat bloggen lijkt me zo ingewikkeld en ik ben een beetje klaar met ingewikkelde dingen ... Tenminste dat dacht ik tot een uurtje geleden.

Ik doe het toch!! Maarrrr hoe pak ik dat aan? 

Ik ga het volgende doen ... dit avontuur is ergens half december 2019 begonnen ... Ik ga beetje bij beetje alles wat ik sindsdien heb geschreven, hier in een blog gieten... 

nou dat dus!

DAT IK DAT NIET EERDER GEVOELD HEB

Ik lig in bed en voel ineens een bobbel in mijn rechter borst. Hij voelt echt heel groot en ik snap niet dat ik hem niet eerder gevoeld heb. Ook Robert voelt even en zegt dat hij dat ook niet snapt. Maar even langs de huisarts, zal allemaal wel meevallen. De huisarts voelt en zegt er niet zoveel van. Ze belt naar het ziekenhuis om een afspraak te maken voor een mammografie. 13 december, eind vd middag? Nee dat gaat niet. We gaan naar het Noorden, mijn zus wordt 50 ... Wij gaan feesten ...
16 december 11.15 ? Ja, dat gaat wel ... Ik maak me verder geen zorgen, het zal wel loslopen en daarbij voegt  'zorgen maken' niets toe. Dat kost alleen maar energie. 

Het weekend in het Noorden is heel gezellig. Mijn familie mag de bobbel voelen en iedereen is onder de indruk. Verder feesten we er op los en is er helemaal geen vuiltje aan de lucht. 
De mammografie is naar mijn mening barbaars. Het is niet mijn eerste dus ik wist waar ik aan begon. Ik weet nog dat ik jaren geleden eentje heb laten maken omdat ik dacht dat ik iets voelde. Dit bleek niets te zijn. De arts zei toen: 'als u zich zorgen maakt, gewoon terug komen'.  Toen dacht ik echt: 'ja, lekker ... het moet wel heel erg zijn, wil ik dit nog een keer laten doen'. 

Daar sta ik, half op mijn tenen, idioot overdreven rechtop. Mijn gezicht gedraaid tegen het apparaat. En zij ondertussen die platen aanschroeven. Ja, nog iets bijdraaien, uw gezicht nog wat meer naar rechts. 
Het zweet breekt me ondertussen uit. Ze vraagt me of het nog gaat en ik sis dat het wel gaat. Ik denk ondertussen: 'doe je ding nu maar en verlos me!'.  Gelukkig, het is voorbij. Ik mag plaats nemen in de wachtkamer en word zo opgeroepen voor een echo. Waarschijnlijk kijk ik verschrikt, want ze zegt er meteen achteraan dat dat standaard is als iemand naar het ziekenhuis komt nadat ze iets in haar borst gevoeld heeft. Ik knik en neem plaats. Opgelucht dat het ergste voorbij is, scroll ik op mijn telefoon. Ik lees een stuk over foto's van bomen die het genezingsproces bespoedigen en vraag me af waarom ze in ziekenhuizen niet alle wanden behangen met boombehang ... prachtig... ik zie het helemaal voor me. 

De echo ... ik denk door een radioloog? ... appeltje-eitje / been there, done that / wat kan me gebeuren ...
Hij gaat met dat ding over mijn borst en zegt dat het er goed uit ziet ... de bobbel heeft ronde vormen, hij draait het scherm bij en ik knik. Ik zie helemaal geen ronde vormen, maar ben blij dat hij dat ziet en ik ben vooral blij dat hij zegt dat het er goed uit ziet. Dan zegt hij dat hij toch voor de zekerheid een punctie wil doen. Ik schrik en er gaat van alles door me heen ... adem diep in en uit en bedenk dat dit beter is dan dat je weet dat hij gaat komen en dat het dan nog dagen duurt ... Ik herhaal als een soort mantra: 'Over 15 minuten sta ik weer buiten'. 
Ik krijg een verdoving en hij komt met een enorme (echt) naald om weefsel weg te halen ... Al met al valt het wel mee ... Toch sta ik even later met knikkende knieën buiten ... Ik ben echt van slag .. Wat mij is overkomen!!!