Kankerzooi!

Dan, na 1,5 uur, komt eindelijk de ambulance en word ik door 2 ambulance-verpleegkundigen op een brancard geladen … hop hop naar Emmen... Hij stuurt, zij neemt plaats naast mijn bed en stelt nog wat vragen. We zwaaien op de parkeerplaats nog naar Floris en Robert. Schuifdeur open, fotootje maken voor de verwerking, straks, blij ontspannen zwaaien (met mama is niks aan de hand, ik lig voor mijn lol in een ambulance), deur dicht en gaan.... Ze kijkt naar Floris en vraagt hoe oud hij is.. Ik zeg 5... Och, zegt ze, en dat van u is niet meer te genezen, toch?? Ik ben even stil en denk na over haar vraag. Even flitst er door me heen dat zij iets weet wat ik niet weet. Mijn keel knijpt dicht en mijn maag draait zich om … Dan zeg ik: ja hoor!!! Ik word gewoon weer beter! Haar vraag blijft nog een tijdje na-echoën in mijn hoofd. Bij de overdracht in het ziekenhuis hoor ik haar zeggen dat mevrouw vorig jaar borstkanker heeft gehad en dat het nu uitgezaaid is in de long.... Als ze weg is, zeg i