Kankerzooi!

 HUMOR ZAL ONS REDDEN  17 Januari 2020, de eerste afspraak met mijn oncoloog Mevr. ir. J.B.  Heijns Ik zeg in de wachtkamer tegen Robert, als ze geen humor heeft, wil ik iemand anders ... Het is mij inmiddels steeds duidelijker wat ik nodig heb en wat niet  Humor is wat ik echt nodig heb ... serieuze mensen, vooral serieuze mensen met een witte jas, maken me nerveus. En dan ook vooral serieuze mensen in een witte jas die op hun beeldscherm gegevens van mij open hebben staan ... nee nee dat moet ik echt niet hebben .... Het liefst doe ik of het allemaal een grap is ... alsof het allemaal niet zo bedreigend is ... niet zo serieus ... Het grootste gedeelte van de tijd lukt het ook ..  Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik er goed mee omga, dat ik zo flink ben en dat ik er zo goed over kan praten. Voor mij is het niet zozeer een keuze .. ik sta in de overlevingsstand en dit is voor mij de manier ... Daarbij praat ik echt niet zo open en vrij over "wat als het mis gaat". Dat is ec

LACHEN EN EEN DUIM OMHOOG De dagen na de uitslag van Dr. Dols kom ik erachter hoe gespannen ik eigenlijk ben geweest. Ik heb echt overal spierpijn .... Bijzonder is dat ik mensen om mij heen vertel dat het allemaal meevalt en dat Robert heel ernstig verteld dat het echt mis is. Hij is geschrokken van de grote tumor en ik ben heel opgelucht dat ik niet helemaal vol kanker zit ... en dat ik, in ieder geval voorlopig, nog niet dood ga.  15 januari de CT-geleide punctie Ik heb even heel kort op het internet gekeken wat het ongeveer inhoud en me vooral gericht op de 'het valt reuze mee-berichten'. Dat kan echt!! Een soort filter in mezelf die alle negatieve reacties nog voordat ze tot me doordringen deleten. Ik zie het positief en vertel mezelf dat het allemaal wel mee zal vallen. Mocht het uiteindelijk toch tegenvallen, zo realistisch ben ik dan ook wel weer, dan zie ik dat op het moment zelf wel.  Als ik op het ziekenhuisbed richting het CT apparaat ga voor de ingreep zijn er vers

5 februari 2020 Het is toch even spannend mijn eerste chemo. Kijk, ik kan er wel heel positief over doen en sterk, enz., maar ja, wat doet mijn lichaam ermee. Dat blijft dan toch de vraag …. Nou, eigenlijk niet zo veel bijzonders dus. Tenminste niet echt iets zichtbaars. Ik ben moe, erg moe en daar geef ik ook maar gewoon aan toe. Lekker met een kop thee en een boekje op de bank. Ik was dat toch al jaren van plan. Schoenen uit, dekentje over … heerlijk. Het misselijk zijn dat ik ken uit de film blijft mij gelukkig bespaard. Nog wel. Maarrrrrr de eerste chemo zit erin dus ik ben aan de beurt. Het moment waar we het in december bij Jel en HJ al over hadden. ‘Als ik straks kaal word wil ik een pruik met pornokrullen’. Ik heb de website van de pruiken al verschillende keren weer bekeken en ik besluit toch telkens weer om de pruik niet te bestellen. Ik weet eigenlijk helemaal niet of ik wel een pruik-mens ben. Het doet me eigenlijk ook niet zoveel. Het lijkt me ook zo’n gedoe, zo’n pruik

11. ACTIE IN DE TAXI … EINDELIJK 31 januari 2020 eindelijk de eerste chemo; hier heb ik toch de hele tijd naar uitgekeken. Ik heb er veel over gelezen. Wat doen andere mensen? Wat doet het middel precies? Hoe kan ik mijn lichaam ondersteunen in dit proces? Hoe sterk en bepalend is mijn mindset hierin? Ik weet inmiddels wat stress en angst met mijn lichaam en immuunsysteem doen, daar heb ik veel over gelezen … Het is belangrijk dat ik voor mijzelf herhaal dat het goed is wat ik toegediend krijg. Het is goed voor mijn lichaam, het is helpend en het zal alle foute cellen aanvallen en elimineren. Het is mijn redding. Mijn lichaam is sterk genoeg om de goede cellen te beschermen en te herstellen. Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn lichaam moet vertellen hoe dit aan te vliegen … Alles is oké, ik ben veilig en geliefd. Ik ben de afgelopen maand veel aan het wandelen en terwijl ik dat doe luister ik naar een meditatie van Roy Martina … Hij vertelt mij dat alle foute cellen opgelost worden in

DE BOODSCHAPPENLIJST VAN MEVR. IR. J.B. HEIJNS Op dinsdag 21 januari belt Dr. Heijns op. Om te vertellen dat het plan gaat zoals zij voorgesteld heeft. Ik loop op dat moment net in Ikea om inkopen te doen voor ons chaletje (jippie) en neem bij de gordijnen even een afslag zodat ik een beetje privacy heb. Het maakt me op zich niet eens zoveel uit dat anderen kunnen meeluisteren. Ik vind het zelf alleen heel vervelend als ik een verhaal soort van opgedrongen krijg van iemand die luid aan het telefoneren is. Helemaal zo lekker zorgeloos vol mogelijkheden in Ikea ... slenterend met veel te veel opties overal in die te leuke hoekjes ... Ik kan me zo voorstellen dat je dan niet zit te wachten op kanker. Ik had er zelf persoonlijk ook niet vrijwillig voor gekozen. Ze zegt dat het heel goed is dat ik gewoon door ga met de dagelijkse dingen. Het leven gaat gewoon door. Ze vertelt dat de afspraken zijn gemaakt en ik ze krijg thuis gestuurd. Morgen zal ik ze vast hebben. Ik bedankt haar en lo

Ik fantaseer hier al jaren over … een eigen plekje dicht bij mijn familie. We gaan regelmatig naar het Noorden en hoe fijn ik het ook vind om daar te zijn, het is ook best vermoeiend en belastend om langere tijd in de ruimte van een ander te zijn. Telkens liep het stuk op de plek, waar dan? En de prijs … niet te doen. Een ander punt was dat we dan niet meer naar het Zuiden op vakantie gaan omdat we ons vakantiegeld nodig hebben om de vaste staanplaats te betalen. In de wachtkamer 23 december 2019, vóór de kanker, hebben we het er nog over. Een stuk land in het Noorden, dat zou toch leuk zijn! We hebben tijd genoeg om erover te fantaseren, het spreekuur loopt behoorlijk uit. Ik word er helemaal blij van. Stel je voor dat we ooit … alles is mogelijk … Heerlijk! En ineens hoorde ik bij de club waar niemand bij wil horen, DE KANKERCLUB. Voor de kanker kon ik dromen goed parkeren met het idee dat er nog wel eens iets op ons pad zou komen. Nu met kanker voelt het ineens heel anders aan. Het

 WAT WERKT VOOR MIJ EN WAT NIET     😵 Ik ben nog vergeten te vertellen over wat ik vorig jaar deed tussen de uitslag op 23 december en de scans op 30 en 31 december. Ik had bedacht dat ik op het internet zou gaan zoeken naar verhalen over kanker. Echt, mocht je ooit in een situatie als deze terecht komen ...  Ik had me dus aangemeld op een lotgenoten kankergroep, waarschijnlijk om rust te vinden. Soort van geruststelling, het komt allemaal goed, niks aan de hand, maak je geen zorgen, enzovoort. Ik geef toe, een beetje naïef om te denken dat in zo\"n groep alleen maar mensen zouden zitten waarmee alles goed gekomen is, maar goed dat had ik bedacht en op dat moment leek het een goed idee. NOT!!! Ik lees daar dus echter de verschrikkelijkste verhalen over terugkerende kanker, vreselijke uitzaaiingen, opgegeven familieleden, second opinions waar je diep van in de stress raakt ... De ene nog erger dan de andere. Ik zak zo regelrecht met grote snelheid de put in ... Al na een klein uur

 MANTRA: ME ZORGEN MAKEN VOEGT NIETS TOE  We gaan die middag naar het Noorden om daar de jaarwisseling door te brengen. Ik kan het hele gedoe vrij goed van me afzetten. Binnen no-time hebben Daniëlla en ik een modus gevonden om hier mee om te gaan. HUMOR ... We maken de ene foute grap na de andere en komen echt niet meer bij van het lachen. Ik zoek op internet een mooie blonde pruik uit voor straks. Grote blonde soort van porno krullen... We zien het helemaal voor ons. Ik grap tegen Robert dat ik die dan opzet tijdens de seks en dat hij dan een beetje vreemd kan gaan... De tranen rollen ons over de wangen. Bij Robert inmiddels ook, maar hij vindt het helemaal niet grappig. Voor hem is dit nog een brug te ver. Hij snikt dat hij het echt niet leukt vindt. We beloven ons in te houden.  We vieren de jaarwisseling en ook nu voel ik de onzekerheid branden ... zal ik er volgend jaar nog bij zijn? Is dit misschien mijn laatste jaarwisseling? Woesj, weg met die gedachte... De fysieke afstand qu

VOOR DE DIAGNOSE, NA DE DIAGNOSE Ik denk terug naar de zalige onwetendheid van voor de 23e december ... De kanker was er toen al wel, maar ik wist nog van niks ... Wat een onbezorgd leuk leven was dat ... en ik maar denken dat ik zorgen had toen. Echt niet!!! Een tumor van deze grootte doet er jaren over om zo groot te worden. Borstkankercellen delen zich 1x in de 200 dagen ... Dus het begint met 1 celletje dat van het padje raakt ... naar 2 .... naar 4 .... naar 8 ... naar 16 ... naar 32 ... Naja we snappen best waar dat naar toe gaat ... We vertellen het op de dag van de uitslag meteen aan de kinderen. Ook de familie brengen we dezelfde dag of de dag erna op de hoogte. Het lastigste vind ik dat je een soort van bom gooit, maar dat je niet kunt vertellen hoe ernstig het is ... Aan de andere kant, deel je dan ook de onzekerheid, ik weet het ook niet.  De kerst breng ik half huilend door. Me bij ieder mooi moment afvragend of ik er volgend jaar nog bij zal zijn. Last christmas krijgt in

 23 december 2019 DE UITSLAG...     Ik ben helemaal niet gespannen. We zijn aan het werk in de ruilwinkel en ik ben van plan om even op en neer te rijden naar het ziekenhuis om te horen dat alles goed is en om te bespreken wanneer de bobbel verwijderd gaat worden. Robert is bezig met lampen ophangen en ik wil graag dat hij daar mee door kan gaan. Ik laat weten dat ik even naar het ziekenhuis ga. Mijn collega Jeannette kijkt ons verbaasd aan. "Gaat hij niet met je mee?" ze knikt naar Robert. "Je moet niet alleen gaan, hoor!" Wij kijken elkaar aan. "Ik ga wel mee", zegt Robert en hij legt zijn gereedschap aan de kant. Samen gaan we op weg naar het ziekenhuis. Daar is het echt vreselijk druk! De hele wachtkamer zit vol.  We gaan samen aan een tafel zitten, Ik blader wat in tijdschriften en Robert kijkt op zijn telefoon of de makelaar nog iets interessants te koop heeft in het Noorden. Er staat een stuk land in de buurt van Onstwedde en dat ziet er wel heel le

TOCH MAAR AAN DE BLOG .....  Ik denk er al maanden over na .. zal ik gaan bloggen .... of niet .... en waar? en hoe? Omdat ik er echt de ballen verstand van heb en het niet echt kan overzien, schuif ik het gewoon weer opzij en maak ik mijn aantekeningen in een notitie op mijn telefoon. Die kopieer en plak ik dan in de Kankerzooi-app waar ik veel kennissen en vrienden en familie aan toegevoegd heb ... Klinkt wat omslachtig en dat voelt ook wel een beetje zo ... Maar dat bloggen lijkt me zo ingewikkeld en ik ben een beetje klaar met ingewikkelde dingen ... Tenminste dat dacht ik tot een uurtje geleden. Ik doe het toch!! Maarrrr hoe pak ik dat aan?  Ik ga het volgende doen ... dit avontuur is ergens half december 2019 begonnen ... Ik ga beetje bij beetje alles wat ik sindsdien heb geschreven, hier in een blog gieten...  nou dat dus! DAT IK DAT NIET EERDER GEVOELD HEB Ik lig in bed en voel ineens een bobbel in mijn rechter borst. Hij voelt echt heel groot en ik snap niet dat ik hem niet ee